اگر هست

فراموشی را باور نمی کنم
اگر هست پس تو چرا هنوز اینجایی؟

میان دستانم

کسی تو را در من
نقش کرده
درون سینه ام
داخل چشمانم
میان دستانم
دیگر همه می دانند که
هر گوشه از تنم
نشانه ای از تو و عشق توست
مرا ببخش که باعث شدم
همه چیز لو برود...
آیدین دلاویز

پلک هایت

سرزمین من
آن سوی
چشمان توست
وقتی روز و شبش
در پلک هایت جاری ست...
آیدین دلاویز

کو آن لبخند

کو آن لبخندی که
از لبان من گذر کند ؟
کو آن نسیمی که
در سینه من بوزد ؟
کو آن روحی که
به درون من فرود آید ؟
چه سود از این زندگی
وقتی

آرزوی مرگ داری ؟

آیدین دلاویز

چشم براه امشب

امشب زیباترین
حرف ها را آماده کرده ام
تا سرآغاز جرقه خورشید را
در آتش لبخندهایت خلاصه سازم
آتشی عطر افشان که
ابرها را معطر می کند تا
بارانی شوخ طبع
در گوشه معینی از اتاقم چکه کند
و من مردی هستم که
هر روز زندگی اش
چشم براه امشب است
و حسد مردانگی اش نمی گذارد
حتی نامت را ضمیمه شعر کند
مبادا مردم عاشق نامت شوند...
آیدین دلاویز

از چشم تو

هر سوی بروم
در تیرس چشمان تو ام
چشمانت به بزرگی آسمان هاست
شاید زمین هم
از چشم تو آغاز شده...
آیدین دلاویز

اشکی پاک کن

تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن
درجهان گریاندن آسان است، اشکی پاک کن

گریه کردم

بی تو شبانه ، مخفیانه ، گریه کردم
هم بی صدا هم بی نشانه ، گریه کردم
هر روز غُرّیدم شبیه شیر در شهر...
امـا ! به یاد " تــو" شبانه گریه کردم

دوســتت دارم

" دوســتت دارم "
و می دانم این تنها شعری ست که
حق مطلب را
آنطور که باید ادا کرده...
 آیدین دلاویز

دنیا را آب برد

روسری ات که باز شد
باد حواسش پرت شد
کلافه شد
طوفان شد
مسیرش عوض شد
بلند شو!!
روسری ات کو؟؟
سر کن که
دنیا را آب برد...
آیدین دلاویز