حکایت رفاقت حکایت سنگهای کنار ساحله …
اول یکی یکی جمعشون میکنی تو بغلت بعدشم یکی یکی پرتشون میکنی تو آب ؛
اما بعضی وقتا یه سنگهای قیمتی گیرت میاد که هیچ وقت نمیتونی پرتشون کنی …
سلامتیه اونایی که از هر انگشتشون یه هنر میریزه …
میرنجونن …
میسوزونن …
میشکونن …
له میکنن …
نابود میکنن …
و سلامتی اونایی که جز دوست داشتن این موجودات هنرمند
با همه وجودشون هیچ هنر دیگه ای ندارن …
سلامتی خودم که
نه مدلم
نه خواننده
نه بازیگر
نه سوپر استارم !
ولی دوستام همینجوری که هستم منو میخوان …
سلامتیه دوستای خوبم …
به سلامتی سگ های ولگرد که با یه لقمه غذا و یه دست نوازش تا آخر عمر وفادار آدم میمونن
نه بعضی آدم هایی که دنیایی محبت بهشون می کنی و آخرشم دستت رو گاز می گیرن !
به سلامتی اونیکه
میتونست ازت انتقام بگیره
میتونست تو جمع خرابت کنه
میتونست اشکت رو دربیاره
میتونست …
ولی دلش نتونست …
به سلامتی اونی که نه با ماست نه مال ماست اما یادش همیشه با ماست …
به سلامتی اونایی که هیچوقت سختی مرد بودن رو با راحتی نامردی عوض نمیکنن !
سلامتی اونایی که دو نفرن و نفر دومشون رو با دنیا عوض نمیکنن …
من شکستن نمیدانم ولی هرکس از کنارم گذشت شکستن را خوب بلد بود ؛
دلم را ، عهدش را ، غرورم را ، کمرم را …
دلم را با نگاه سردش و کمرم را با رفتنش !
راه میروم و شهر زیر پاهایم تمام میشود !
تو … هیچ کجا نیستی …