دیوار خموش خانه هامان سنگی است
لبخند ته آینه هــــــامان رنگـــی است
کو آنکه رســــــد به دادمان گه گاهی
بن بست نگاهمان پر از دلتنگی است
صد پرسش بی جــواب دارم بی تو
اوضـــــاع دل خـــــراب دارم بی تو
ای عشق بیا و بر شب سینه بتاب
یعنی غــم بی حساب دارم بی تو
ســـر سوزنــــی اگـــر مـــرا مـــیخواست.....
زمــــــــین و زمـان را بــه هم میـــــــدوخـــتم!
آدم ها زود پشیمان میشوند... !
گاهی از گفته هایشان، گاهی از نگفته هایشان...
گاهی از گفتن نگفتنی هایشان...
و گاهــــــــــــــــی هم از نگفتن گفتنی هایشـــــــان...
اونی که گفته :
دوری و دوستی !
یا طعم دوستی رو نچشیده ؛
یا درد دوری نکشیده ...
دوست داشتن به تعــــداد دفعات گفـــــتن نیست
حسی است که باید بــــــی کلام هم لمــــــس شود
مقصد ...
مال ِ شهر ِ قصّه ی ِ بچّه گی ها ست ...
دنیای ِ آدم بزرگ ها ...
فقط جادّه دارد ...!
در ایستگاهی خالی از تو
من مانده ام
چون برگ تنهایی
بر شاخه ای در عصر پاییز
با فکرهای خسته و سرد و غم انگیز . . .
بعضی وقتها..پاییز..مرا گستاخ میکند...
سرکش میکند...عاشق میکند...
دیوانه و سودایم میکند...
این چه حکایتیست....
پاییز...چه رازی در خود نهفته ای؟
میگرن
دلیل سردرد هایم نیستـــــ
از خوردن فکرهای مسموم
مغزم دلپیچه گرفته است . . .